Ο αόρατος κόσμος της καθημερινότητας

Ο φωτογράφος δρόμου Γκάμπι Μπεν Άβραχαμ μάς παρουσιάζει στιγμές της καθημερινής ζωής στην πόλη του, Τελ Αβίβ

Ο Γκάμπι Μπεν Άβραχαμ γεννήθηκε και μένει μόνιμα στο Ισραήλ. Εκεί ξεκίνησε και το φλερτ του με το χώρο της φωτογραφίας το 1980, όταν απέκτησε ως... ερωμένη τη φωτογραφική του μηχανή που του δώρισε η σύζυγός του. «Η μηχανή μου έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι μου και δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου χωρίς αυτή. Όπου πηγαίνω, την παίρνω μαζί μου με τη σκέψη ότι “ίσως σήμερα είναι η τυχερή μου μέρα και θα βγάλω τη φωτογραφία της ζωής μου”», αναφέρει ο ίδιος χαρακτηριστικά.

Τα θέματα που επιλέγει να «αιχμαλωτίσει» στον ήχο του κλικ της αγαπημένης του φωτογραφικής μηχανής δεν είναι τα κτίρια ή τα πάρκα, αλλά οι άνθρωποι της καθημερινότητας, οι άνθρωποι της πόλης που περνούν απαρατήρητοι. «Ξεχασμένοι, αόρατοι άνθρωποι σε αστικό περιβάλλον παρέχουν τη στιγμή της χάρης τους. Οι σκιές, τα εύθραυστα περιγράμματα, οι αντικατοπτρισμοί μέσα στην καθημερινότητά τους, που δεν παρατηρούνται μέσα στο θορυβώδες και πυκνό αστικό τοπίο και πολλές φορές συντρίβονται από αυτό - αυτά είναι πολύτιμα για μένα», επισημαίνει ο ίδιος. Εδώ και κάποια χρόνια, ο Γκάμπι μεταλαμπαδεύει τις εμπειρίες του και τις γνώσεις του διδάσκοντας σε εργαστήρια φωτογραφίας δρόμου, ενώ είναι και μέλος της “Thestreetcollective”, η οποία όχι μόνο ενθαρρύνει τη φωτογραφία δρόμου γενικά, αλλά και προσφέρει σε παλιούς και νέους φωτογράφους δρόμου τη δυνατότητα να μοιραστούν τα πρότζεκτ τους με ένα ευρύτερο κοινό.

Ο Γκάμπι μας μίλησε για τη φωτογραφία δρόμου, τις συμβουλές του στους νεότερους συναδέλφους του, αλλά και για τα όνειρά του.

Ποια είναι η μεγαλύτερη απώλεια και ποιο είναι το μεγαλύτερο κέρδος σε όλα αυτά τα χρόνια που φωτογραφίζετε στους δρόμους;
Το μεγαλύτερό μου κέρδος είναι η εξερεύνηση του Τελ Αβίβ και του κόσμου, η γνωριμία νέων ενδιαφέροντων ανθρώπων, η εύρεση του αληθινού μου πάθους και η αυτοπραγμάτωση, το άνοιγμα ενός καινούργιου δρόμου για τη θέαση του κόσμου. Δεν μπορώ να θεωρήσω τίποτα χαμένο, εκτός ίσως από τον λιγότερο χρόνο που έχω για άλλα πράγματα, όπως για την οικογένειά μου. 

Μέσα από την εμπειρία σας, τι είναι αυτό που χρειάζεται ένας φωτογράφος δρόμου;
Η αυτοπεποίθηση για να πλησιάσεις το θέμα σου όσο πιο κοντά γίνεται και η εμπειρία που έρχεται με τον χρόνο είναι απαραίτητα στοιχεία στους φωτογράφους δρόμου.



Ποια ανάγκη σας καλύπτετε φωτογραφίζοντας στους δρόμους;
Αυτό που πιστεύω ότι με ελκύει στη φωτογραφία δρόμου είναι το να φωτογραφίζω ανθρώπους σε αστικό περιβάλλον, από τη στιγμή που υπάρχει μια ιστορία για να συλλάβω. Κάποιες φορές στέκομαι και περιμένω για πράγματα που συγκλίνουν την ώρα που κινούνται, όπως ένας ποδηλάτης, ένας χορευτής, ένα παιδί. Δεν έχουν επίγνωση ότι κινούνται προς ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, αλλά εγώ το γνωρίζω.Μέσω του φακού της κάμερας κοιτάζω συνεχώς γύρω μου, ψάχνοντας εκείνη την «αποφασιστική» στιγμή, η οποία δεν θα επιστρέψει ποτέ αν δεν τη συλλάβω. Όταν πατάω το κουμπί, προσπαθώ να κάνω κάποια αίσθηση· να επαναφέρω την τάξη στο χαοτικό σχέδιο των πραγμάτων στη σύνθεση. Τα αποτελούμενα μέρη «μιλούν» μεταξύ τους με έναν ειδικό διάλογο, μέσω του χρώματος, του σχήματος ή του φωτός. Στόχος μου είναι να αιχμαλωτίζω την άπιαστη ειδική στιγμή μετά από την οποία τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ ίδια και να την κάνω αιώνια. Δίνω προσοχή στους ξεχασμένους αόρατους ανθρώπους στο αστικό περιβάλλον και κρατώ ως λάφυρο τη στιγμή τους. Οι σκιές, τα εύθραυστα περιγράμματα και οι αντικατοπτρισμοί μέσα στην καθημερινότητα που δεν παρατηρούνται μέσα στο θορυβώδες αστικό τοπίο και κάποιες φορές συντρίβονται από αυτό - αυτό εκτιμώ. 

Τι θα λέγατε σε έναν νέο φωτογράφο σήμερα που θα ήθελε να ασχοληθεί με τη φωτογραφία δρόμου;
Αυτό που θα συμβούλευα έναν νέο φωτογράφο είναι να κοιτάζει τις δουλειές άλλων φωτογράφων στο διαδίκτυο και να προσπαθεί να χτίσει το δικό του στυλ. Επίσης, να εξασκείται πολύ με την κάμερα, να βρει το δικό του δάσκαλο και να είναι δεκτικός στις κριτικές.

Τι περισσότερο μπορεί να ανακάλυψει ο αναγνώστης σήμερα βλέποντας φωτογραφίες δρόμου; 
Σήμερα υπάρχουν πολλές φωτογραφίες δρόμου γύρω μας. Το μάτι του αναγνώστη είναι γεμάτο από αυτές. Γι' αυτό, μία καλή φωτογραφία χρειάζεται να έχει επίπεδα και να είναι σουρεαλιστική και ευφυής, ταυτόχρονα. Ο αναγνώστης θα βρει πάντα μια ιστορία, ένα είδος δράματος ή χιούμορ που συνδυάζεται με μια εκπληκτική σύνθεση.

Ένα όνειρο σας, μια επιθυμία και μια υπόσχεση που δεν έχετε πραγματοποιήσει στηφωτογραφία μέχρι σήμερα; 
Έχω πάει σε πολλά μέρη και ακόμα δεν έχω τραβήξει την καλύτερη φωτογραφία μου. Θέλω να βελτιωθώ.Το όνειρό μου είναι να γίνω παγκόσμιος και να πάω σε νέες και συναρπαστικές περιοχές (όπως η Ινδία για παράδειγμα) και να εκτιμηθώ για τη δουλειά μου.

Τι θα θέλατε να πείτε στους Έλληνες φωτογράφους δρόμου; 
Καθώς δεν γνωρίζω τη φωτογραφία δρόμου στην Ελλάδα, δεν μπορώ να προτείνω κάτι συγκεκριμένο. Αυτό που μπορώ να πω είναι το εξής: κοιτάξτε για ενδιαφέροντα αστικά μέρη, όπως αγορές ή κεντρικά τετράγωνα, ανοίξτε τα μάτια σας σε ό,τι σας περιβάλλει και ψάξτε για το ασυνήθιστο, για διαφορετικές καταστάσεις και ανθρώπους, διδάξτε στον εαυτό σας να βλέπει πράγματα. Ο μεσογειακός ήλιος είναι πολύ δυνατός, το φως είναι πολύ λαμπερό, και επομένως είναι καλύτερο να φωτογραφίζετε το απόγευμα όταν δύει ο ήλιος, το φως είναι απαλότερο και οι σκιές είναι μεγάλες.



























Πηγή