Οι New York Times,βρήκαν την καλύτερη μουσική του κόσμου στην...Ήπειρο (φωτό)

Το 1910 μετανάστευσε στην Αμερική ο 

Αλέξης Ζούμπας, ένας Ηπειρώτης από την Πολύτσανη της Βορείου Ηπείρου, βιρτουόζος του βιολιού και δεν άργησαν να έρθουν σε επαφή μαζί του οι μουσικοί παραγωγοί της Αμερικής του μεσοπολέμου. Ο Αλ. Ζούμπας στα 16 χρόνια που είχαν περάσει αφότου άφησε πίσω του την Ήπειρο, είχε βυθιστεί στη μελαγχολία της ξενιτιάς και της νοσταλγίας για την Ήπειρο και στις 20 Σεπτεμβρίου του 1926, σε κάποιο studio της Νέας Υόρκης ηχογράφησε ένα εκπληκτικό μοιρολόι που σαγήνευσε τότε την Αμερική αλλά συνεχίζει ακόμη και σήμερα να απασχολεί τους "New York Times". Όπως αναφέρει η Αmanda Petrusich, δημοσιογράφος της πασίγνωστης Νεοϋρκέζικης εφημερίδας, η οποία πρόσφατα ολοκλήρωσε ένα βιβλίο για όλους εκείνους που κυνηγούν παθιασμένα σ' όλο τον κόσμο σπάνιους δίσκους 78 στροφών, όταν ο Cristopher King της έβαλε να ακούσει ένα θρήνο που μέχρι σήμερα ψάλλεται πάνω από τάφους στην Ήπειρο, η ίδια ανέφερε, ότι είναι ένα από τα πιο συγκλονιστικά μουσικά κομμάτια που είχε ακούσει ποτέ, αφού εμπεριέχει μια

παλλόμενη υστερία στο παίξιμό του και η κάθε νότα τρέμει σα να υπέφερε πρόσφατα από μία συναισθηματική κατάρρευση. Ο Cr. King έσπευσε να της εξιτάρει ακόμα περισσότερο τη διάθεση να γνωρίσει την κοιτίδα αυτής της σαγηνευτικής μουσικής, αφού όπως της τόνισε: "Αυτά τα τραγούδια ζουν και πεθαίνουν στα βλέμματα, τις χειραψίες και τις αγκαλιές που ανταλλάσσουν οι άνθρωποι στο άκουσμά τους". Αμέσως της δημιουργήθηκε η επιθυμία να επισκεφτεί τη Βίτσα Ζαγορίου και να μείνει εκεί για το πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου. Ήταν πεπεισμένη ότι μόνο έτσι θα μπορούσε να μυηθεί στην ατμόσφαιρα που έκανε τον Αλ. Ζούμπα να αποδώσει με αυτό το μοναδικά σπαρακτικό τρόπο το μοιρολόι του. Έτσι λοιπόν το καλοκαίρι λοιπόν που μας πέρασε, η Αm. Petrusich ήρθε στη Βίτσα, όπου εντυπωσιάστηκε από τα πέτρινα σπίτια, έφαγε σουβλάκια, ήπιε τσίπουρο και έζησε μέσα σ' ένα κλίμα χαρούμενο και ενθουσιώδες, που λίγη σχέση είχε όμως με την αρχέτυπη μυστηριακή ατμόσφαιρα της εποχής του Αλ. Ζούμπα.Μέσα από την έρευνά της, η δημοσιογράφος ανακάλυψε ότι η δύναμη της Ηπειρώτικης μουσικής, που αποτελεί την πηγή και τη δομή της εμπειρίας του πανηγυριού, προέρχεται από την έντονη απομόνωση του τόπου. Οι μουσικές αυτές συνθέσεις συχνά μιμούνται τις "σκληρές φιγούρες του τοπίου" και τα όργανα αναπαράγουν φυσικούς ήχους.. Το βλέμμα του Γρηγόρη Καψάλη,ο οποίος εκτελούσε το κομμάτι στο κλαρίνο, ήταν μαλακό, συχνά έχανε στην εστίασή του και έμοιαζε χαμένο. Κατά τη διάρκεια του μοιρολογιού, οι ντόπιοι ξεκίνησαν τους παραδοσιακούς τους χορούς. Η Petrusich σηκώθηκε και μπήκε στον κύκλο, κάνοντας "συνεχόμενες και γελοίες προσπάθειες" να ακολουθήσει τα πολύπλοκα βήματα του χορού. Την επόμενη μέρα, ο Καψάλης της είπε ότι την χάρηκε γιατί "είχε μπει στο πνεύμα".Η εκτέλεση του "Ηπειρώτικου Μοιρολογιού" που άκουσε και έζησε η Petrusich,από τον Γιάννη Χαλδούπη στο πανηγύρι της Βίτσας τον Δεκαπεντάυγουστο, δεν ήταν ίδια με του Ζούμπα, αφού δεν μπορεί να υπάρχει το ίδιο μέγεθος απελπισίας κάθε φορά....

H Αmanda Petrusich,μαγεύεται από τους ήχους του κλαρίνου του Γιάννη Χαλδούπη - φωτό Μενέλαος Συκοβέλης

Ένας κάτοικος της Βίτσας,χορεύει στη μουσική από το κλαρίνο του Γιάννη Χαλδούπη

 - Andrea Frazzetta/ The New York Times 

http://epirusgate.blogspot.gr/