Μηχανή του Χρόνου: Ο κατά συρροήν δολοφόνος που έπαιρνε εντολές από τον σκύλο του γείτονα

Η ιστορία του ανθρώπου που διέπραξε δεκάδες δολοφονίες και σχεδόν 1.500 πυρκαγιές σκορπώντας τον πανικό στην Αμερικανική μεγαλούπολη

Στις 17 Απριλίου του 1977, η 18χρονη Βαλεντίνα Σιριάνα έπεσε νεκρή από τα πυρά ενός άγνωστου άντρα. Δίπλα της, ο 20χρονος Αλεξάντερ Εσάου ζούσε όταν ήρθε η αστυνομία. Πέθανε μερικές ώρες αργότερα στο νοσοκομείο. Στον τόπο του εγκλήματος βρέθηκε ένα γράμμα με παραλήπτη τον διευθυντή του αστυνομικού τμήματος της Νέας Υόρκης, Τζόζεφ Μπορέλι.

Μεταξύ άλλων, έγραφε: “Έίμαι ένα τέρας. Είμαι ο “Γιος του Σαμ”. Είμαι ένα μικρό “κακομαθημένο”. Όταν ο πατέρας Σαμ μεθάει, γίνεται πολύ κακός. Χτυπά την οικογένειά του. Ο Σαμ λατρεύει να πίνει αίμα. “Πήγαινε, σκότωσε” διατάσσει ο πατέρας Σαμ. Νιώθω σαν ξένος. Είμαι σε διαφορετικό κόσμο από όλους τους άλλους – προγραμματισμένος να σκοτώνω. Για να με σταματήσετε, πρέπει να με σκοτώσετε. Ο μπαμπάς Σαμ είναι μεγάλος πια. Χρειάζεται αίμα για να διατηρήσει τη νιότη του….»

"Ο Γιος του Σαμ"

Στις 29 Ιουλίου του 1976, σκότωσε τη 18χρονη Ντόνα Λόρια με μία σφαίρα στο κεφάλι. Το επόμενο θύμα τους η 19χρονη Τζόντι Βαλέντι επέζησε και περιέγραψε τον δράστη στην αστυνομία: Γύρω στα 25, σχετικά παχουλός, ύψος γύρω στο 1,75, με ανοιχτόχρωμα σγουρά μαλλιά.

Οι σφαίρες που χρησιμοποίησε έγιναν το σήμα κατατεθέν του. Προέρχονταν από ένα πιστόλι διαμετρήματος 44 εκατοστών και ήταν ειδικές για χρήση μέσα σε αεροπλάνο, έτσι ώστε να μην τρυπάνε τα τοιχώματα του αεροσκάφους. Στις 23 Οκτωβρίου 1976, πυροβόλησε τον 25χρονο Καρλ Ντενάρο και την 28χρονη Ρόζμπαρι Κίναν, χωρίς όμως να τους σκοτώσει. Στις 27 Νοεμβρίου 1976, η 16χρονη Ντόνα Ντεμάσι δέχτηκε μια σφαίρα στο λαιμό, αλλά έζησε. Η φίλη της, η 18χρονη Τζοάν Λομίνο, έμεινε παράλυτη για την υπόλοιπη ζωή της. Στις 30 Ιανουαρίου 1977 πυροβόλησε τον 30χρονο Τζον Ντιλ και την 28χρονη αρραβωνιαστικιά του, Κριστίν Φρόυντ. Ο Ντιλ έζησε, αλλά η Φρόυντ πέθανε 36 ώρες αργότερα. Στις 8 Μαρτίου 1977 σκότωσε τη 19χρονη Βιρτζίνια Βοσκερίτσιαν. Η σφαίρα διαπέρασε τα βιβλία που κράτησε σαν ασπίδα μπροστά απ’ το πρόσωπό της και καρφώθηκε στο κρανίο της....

Στις 10 Μαρτίου του 1977 η αστυνομία της Νέας Υόρκης ανακοίνωσε ότι περισσότεροι από 300 ντεντέκτιβ και αστυνομικοί θα βρίσκονταν στους δρόμους της πόλης όλη μέρα, κάθε μέρα, μέχρι τη σύλληψη του δράστη. Ένα μήνα αργότερα, στις 17 Απριλίου, πέθαναν άλλοι δύο νέοι και ο δράστης έδωσε στον εαυτό του το όνομα, “Γιος του Σαμ”. Απ’ το γράμμα ήταν προφανές, ότι όποιος κι αν ήταν ο δράστης, σίγουρα αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.

Στις 30 Μαΐου, έστειλε ένα δεύτερο γράμμα, αυτή τη φορά στον δημοσιογράφο Τζίμι Μπρέσλιν της εφημερίδας New York Daily News. Ο δράστης τον ευχαριστούσε που έδωσε τόση σημασία στην υπόθεση του και του ζητούσε να μην ξεχάσει τη Ντόνα Λόρια, ένα από τα θύματα, γιατί ήταν ένα “πολύ πολύ γλυκό κορίτσι. Αλλά ο Σαμ διψάει και δεν με αφήνει να σταματήσω να σκοτώνω, μέχρι να χορτάσει αίμα”. Στο τέλος υποσχόταν ότι θα αγόραζε καινούρια παπούτσια σε όλους τους αστυνομικούς, όταν τον έπιαναν. Στις 26 Ιουνίου, πυροβόλησε τον 20χρονο Σαλ Λούπο και τη 17χρονη Τζούντι Πλασίντο. Τραυματίστηκαν ελαφρά. Στις 31 Ιουλίου σκότωσε την 20χρονη Στέισι Μόσκοβιτς και πυροβόλησε τον 20χρονο Ρόμπερτ Βιολάντε, που έμεινε τυφλός από τη σφαίρα που καρφώθηκε στο αριστερό του μάτι. Ήταν τα τελευταία θύματά του.

Για ένα χρόνο, ο “Γιος του Σαμ” τρομοκρατούσε τη Νέα Υόρκη. Τα θύματά του ήταν πάντα νεαρά ζευγάρια ή κορίτσια με μακριά, καστανά μαλλιά. Ήταν εμφανές ότι δεν του άρεσε να βλέπει ερωτευμένους ή όμορφες κοπέλες που δεν μπορούσε να έχει. Σκότωσε έξι και τραυμάτισε οχτώ. Οι περισσότεροι απ’ τους επιζήσαντες έδωσαν την ίδια περιγραφή στην αστυνομία για τον δράστη. Πολλοί αυτόπτες μάρτυρες θυμούνταν κι ένα κίτρινο αμάξι. Τελικά, στον δολοφόνο τους οδήγησε η μαρτυρία μίας γυναίκας που είδε έναν ανήσυχο άντρα να περπατά στο σημείο που δολοφονήθηκε η Μόσκοβιτς και τραυματίστηκε ο Βιολάντε. Ο άντρας, που είχε ύψος 1,75 και φουντωτά μαλλιά, είχε πάρει κλήση γιατί πάρκαρε παράνομα το κίτρινο Volkswagen του. Η κλήση ήταν στο όνομα του Ντέιβιντ Μπέρκοβιτς.

Ο Σαμ, ο σκύλος και ο Σατανάς

Ο Ντέιβιντ Μπέρκοβιτς ήταν υιοθετημένος. Το ζευγάρι που τον υιοθέτησε τον αγαπούσε, τον φρόντιζε και ποτέ δεν τον κακομεταχείριστηκε. Αντιθέτως, όλοι έλεγαν ότι ο μικρός Ντέιβιντ ήταν μάλλον κακομαθημένος απ’ τα χάδια των γονιών του. Ήταν ένας μέτριος μαθητής, ντροπαλός και ήσυχος. Δεν είχε φίλους, αν και έκανε κάποιες διστακτικές προσπάθειες να μιλήσει σε συμμαθητές του. Στο τέλος όμως, έμενε πάντα μόνος του. Έχασε τη μητέρα του στα 14 από καρκίνο και η απώλεια απλά χειροτέρεψε μία ήδη προβληματική εφηβεία. Ο Μπέρκοβιτς, αν και παρέμενε απόμακρος και δεν τραβούσε ποτέ προσοχή στον εαυτό του, είχε αρχίσει να κάνει μικροκλοπές σε διάφορα τοπικά καταστήματα. Το 1971, όταν ενηλικιώθηκε, κατατάχτηκε στον στρατό και υπηρέτησε στη Νότια Κορέα.

Τα τελευταία χρόνια της θητείας τους, τα πέρασε στη Βιρτζίνια. Έμενε σε μία κοινωνία Βαπτιστών και πολύ γρήγορα προσηλυτίστηκε. Βέβαια, ένα χρόνο αργότερα είχε χάσει κάθε ενδιαφέρον για τη θρησκεία. Αφού απολύθηκε, έψαξε και βρήκε τους βιολογικούς του γονείς. Έμαθε ότι η μητέρα του, Μπέτι Μπρόντερ, τον έδωσε για υιοθεσία επειδή ο πατέρας του, Τζόζεφ Κλάινμαν, με τον οποίο δεν ήταν παντρεμένη, δεν ήθελε να μεγαλώσει ένα παιδί. Αν και η υποδοχή από τη βιολογική του μητέρα ήταν θερμή, ο Μπέρκοβιτς δεν κράτησε επαφές. Ένιωθε ότι οι γονείς του τον εγκατέλειψαν και η αίσθηση της απομόνωσης και της απόλυτης μοναξιάς εντάθηκε.

Το 1976 μετακόμισε σε ένα διαμέρισμα στην περιοχή Yonkers της Νέας Υόρκης. Τότε αναπτύχθηκε η πυρομανία του. Συνολικά ξεκίνησε 1.488 φωτιές και περιέγραφε κάθε μία λεπτομερώς στα ημερολόγιά του. Του άρεσε η στιγμή που φώναζε βοήθεια και έφτανε η πυροσβεστική. Ένιωθε ότι ο λόγος του είχε σημασία, ότι δεν ήταν πια μόνος.

Από το παράθυρο του σπιτιού του, ο Μπέρκοβιτς έβλεπε τον κήπο του γείτονά του, Σαμ Καρ. Ο σκύλος του Καρ, Χάρβι, γάβγιζε συνέχεια και τον εκνεύριζε φοβερά. Ο Μπέρκοβιτς έστειλε ανώνυμα απειλητικά γράμματα στον Καρ, λέγοντας πως θα σκοτώσει τον σκύλο του.

Αργότερα πυροβόλησε εναντίον του, αλλά αστόχησε. Ο Σαμ Καρ έγινε ο “Σαμ” που ανέφερε στα γράμματά του ο Μπέρκοβιτς. Ασφαλώς, οι περιγραφές για τη συμπεριφορά του “μπαμπά Σαμ” ήταν δημιούργημα της φαντασίας του και δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Σύμφωνα με τον Μπέρκοβιτς, το γάβγισμα του σκύλου ήταν οι εντολές του Σατανά, που τον διέτασε να βγει έξω και να σκοτώσει. Ο Μπέρκοβιτς υπάκουσε, αγόρασε ένα πιστόλι και άρχισε τις δολοφονίες.

Η σύλληψη και η φυλακή

Η αστυνομία συνέλαβε τον Μπέρκοβιτς στις 10 Αυγούστου του 1977. Ο δολοφόνος, τους ακολούθησε χωρίς καμία αντίσταση και ομολόγησε τα πάντα. Περιέγραψε κάθε επίθεση λεπτομερώς και έριξε όλη την ευθύνη στον δαιμονισμένο σκύλο του Σαμ Καρ. Δεν δικάστηκε, γιατί παραδέχθηκε αμέσως την ενοχή του και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 365 ετών.

Το 1979 έστειλε γράμμα στον ψυχίατρο Ντέιβιντ Αμπραχάμσεν, που τον είχε εξετάσει, στο οποίο παραδεχόταν ότι είχε πει ψέματα για τον σκύλο του Σαμ Καρ. Ποτέ δεν πίστεψε, ότι του έδινε εντολές απ’ τον Διάβολο και δημιούργησε την ιστορία για να δικαιολογήσει τις πράξεις του. Στην πραγματικότητα, έγραφε, σκότωνε επειδή ένιωθε ότι τον είχε απορρίψει ο κόσμος, και κυρίως οι γυναίκες. Το 1987 βαπτίστηκε πάλι Χριστιανός, μετανόησε για τις πράξεις του και είπε ότι το όνομά του δεν ήταν πια ο “Γιος του Σαμ”, αλλά ο “Γιος της Ελπίδας”.

Το 1993 γύρισε τις παλιές του ιστορίες. Δήλωσε στα ΜΜΕ ότι από το 1975 ήταν μέλος ενός σατανιστικού κύκλου, μέλη του οποίου ήταν οι δύο γιοι του Σαμ Καρ, Τζον και Μάικλ. Ισχυρίστηκε ότι σκότωνε μαζί με την υπόλοιπη ομάδα, η οποία του είχε κάνει πλύση εγκεφάλου, δίνοντάς του ναρκωτικά. Η υπόθεση ερευνήθηκε ξανά το 1996, αλλά κανένας απ’ τους ισχυρισμούς του Μπέρκοβιτς δεν επαληθεύτηκε. Ο “Γιος του Σαμ” βρίσκεται ακόμα στη φυλακή. Δηλώνει ένοχος για τις δολοφονίες και αρνείται να βγει απ’ τη φυλακή, αν και οι δικηγόροι του έχουν προσπαθήσει επανειλημμένα να μειώσουν την ποινή του.

Πηγή