Μοντέλο ετών 81: Η διαχρονική ομορφιά της Σοφία Λόρεν

Από την Ανδρονίκη Μπάκουλη

Στην εποχή της οι διατροφολόγοι, οι υπερτροφές, οι agents, οι life coachers, τα ενενήντα διαφορετικά είδη γυμναστικής και οι δεκάδες τρόποι να κρύψεις την ηλικία σου, ήταν άγνωστες έννοιες. Και παρ' όλα αυτά, κατάφερε να ξεχωρίσει, για περισσότερους από έναν λόγους. Βέβαια, και τώρα που είναι στην καθημερινότητα μας όλες αυτές οι πολυτέλειες, η Sophia Loren συνεχίζει να αποτελεί πρότυπο γυναικείας ομορφιάς και να αποδεικνύει πως η ηλικία -τελικά- δεν είναι κάτι περισσότερο από ένας αριθμός. Ο δικός της είναι το "81", αλλά προφανώς και αυτό δεν σταμάτησε τους Dolce & Gabbana από το την κάνουν πρωταγωνίστρια της νέας τους καμπάνιας.

Ο Domenico Dolce και ο Stefano Gabbana αναζητούσαν έναν τρόπο να ευχαριστήσουν την Sophia Loren που... υπάρχει. Όπως ανέφεραν στο δελτίο Τύπου που εξέδωσαν στις 21/9 του 2015, μια ημέρα μετά τα 81α γενέθλιά της, "το Sophia Loren No1 είναι ο δικός μας τρόπος να της πούμε 'σε ευχαριστούμε Sophia. Σε ευχαριστούμε για την ομορφιά σου, που είσαι η αγαπημένη του κόσμου, που είσαι σήμα κατατεθέν της μεγάλης οθόνης και της ιταλικής ομορφιάς. Έχει υπάρξει διαρκής πηγή έμπνευσης για εμάς και σήμερα την τιμούμε, με το δώρο του δικού της lipstick", χρώματος "λαμπερού κόκκινου του κερασιού" που τη συνόδευε σε όλη της ζωή ("οι Ναπολιτάνοι πάντα φοράμε κάτι κόκκινο -ακόμα και αν είναι σε κοινή θέα- για λόγους πρόληψης") και το έβαλαν σε χρυσή συσκευασία, η οποία έχει την υπογραφή της.  Μαζί με το δελτίο Τύπου, ο ιταλικός οίκος δημοσίευσε ένα video, διάρκειας 40'', με στιγμιότυπα από τα γυρίσματα της σχετικής διαφήμισης: φορά φόρεμα από μαύρη δαντέλα και πολύχρωμο περιδέραιο και ξεκαθαρίζει πως τελικά η ηλικία δεν είναι κάτι παραπάνω από ένας αριθμός.

Τέσσερις μήνες αργότερα (δηλαδή, πριν λίγες ημέρες) είδαμε τη συνέχεια αυτής της συνεργασίας και καταλάβαμε πως ο ιταλικός οίκος έχει αποφασίσει να κάνει τη Loren το νέο του μοντέλο, με σύμβαση αορίστου χρόνου! Η νέα της ερμηνεία αφορά την καμπάνια για το "Rosa Excelsa" (το νέο τους άρωμα) δεν έψαξαν πολύ. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Guiseppe Tornatore και το soundtrack συνέθεσε ο Ennio Morricone. Δες το trailer, πριν προχωρήσουμε στο παρασύνθημα. Η 81χρονη νικήτρια Oscar, εμφανίζεται να είναι η μητέρα πέντε γιων και να ανακαινίζει την έπαυλη που ανήκει στην οικογένεια, στη Σικελία (Villa Valguanera), με στόχο να της ξαναδώσει τη λάμψη του παρελθόντος. Η "μάνα" (αφεντικό της μητριαρχικής οικογένειας) δεν αρκείται στο να επιτηρεί, αλλά μετέχει ενεργά στο project.

 

Σκέφτεστε κάποια άλλη γυναίκα σε αυτόν το ρόλο; Όχι μόνο σε αυτήν την ηλικία. Γενικά. Όσο σκέφτεστε ποια άλλη θα μπορούσε να είναι μούσα οίκου μόδας και στα 81 της χρόνια, να σας εξηγήσουμε πως η Sophia Loren απήλαυσε μια μοναδική καριέρα, μια ακόμα πιο ενδιαφέρουσα ζωή και γιατί έχει κάθε δικαίωμα (και δίκιο) να λέει ατάκες όπως "τίποτα δεν κάνει μια γυναίκα πιο όμορφη, από το να πιστεύει πως είναι όμορφη". Αν τη ρωτήσετε, θα σας πει πως η μεγαλύτερη ανάγκη που είχε ποτέ στη ζωή της, ήταν να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Κατάφερε πάρα πολλά, αλλά όχι αυτό.

Ήλθε στον κόσμο, ως αμαρτία

Γεννήθηκε στην "αιώνια πόλη", στις 20/9 του 1934. Ο πατέρας της, Riccardo Scicolone έλεγε πως ήταν αρχιτέκτονας. Στην πραγματικότητα, ήταν ξεπεσμένος αριστοκράτης. Περνούσε τη μέρα του όπου υπήρχαν ηθοποιοί. Φλέρταρε με όλες, στατιστικά... "έριχνε" κάποιες. Η μητέρα της Sophia, Romilda Villani ήταν ένα από τα "θύματά" του. Έμοιαζε τόσο στην Greta Garbo, που στα 17 της είχε κερδίσει σχετικό διαγωνισμό των MGM Studios. Το δώρο ήταν ένα ταξίδι στο Hollywood και το "ντουμπλάρισμα" της Σουηδής καλλονής. Αρνήθηκε "γιατί δεν την άφησαν οι γονείς της -επειδή ήταν πολύ μικρή- και αν πήγαινε, θα τη δολοφονούσαν", εξήγησε χρόνια μετά η κόρη της. Μετά τη γέννηση της κόρης τους (η Sophia ήλθε στον κόσμο σε φιλανθρωπική πτέρυγα για άγαμες μητέρες -που τότε ήταν όχι μόνο σκάνδαλο, αλλά και αμαρτία), το ζευγάρι χώρισε. Η Romilda πήρε την κόρη της και πήγαν στη γενέτειρά της, το Pozzuoli της Νάπολης. Πόλη που σε κάποιους τουριστικούς οδηγούς αναφερόταν ως "η πιο βρώμικη της Ιταλίας" και είχε για κατοίκους ψαράδες και εργάτες στην παραγωγή πολεμοφοδίων. Για τον... πρώην της, είχε πει "αυτό το γουρούνι ήταν ελεύθερος να με παντρευτεί. Αντ' αυτού, με παράτησε και παντρεύτηκε άλλη γυναίκα".

 

Είχαν αποκτήσει ένα ακόμα παιδί, την Maria, με τη Sophia να πληρώνει 1500 σημερινά δολάρια, για να διασφαλίσει πως θα είχε το επίθετο του πατέρα της και δεν θα ήταν αγνώστου πατρός, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. "Όταν είσαι 5, 6 χρόνων κάνεις ό,τι σου λέει η μητέρα σου, γιατί θες να ζεις ήρεμα, φυσιολογικά -κάτι που δεν ίσχυε με εμάς. Ο πατέρας μου ερχόταν να με δει όταν η μητέρα μου του έστελνε τηλεγράφημα που έγραφε "η Sophia είναι πάρα πολύ άρρωστη. Έλα". Το μόνο που ήθελα ήταν να έχω πατέρα, γιατί είχαν όλοι οι φίλοι μου. Ήθελα να είμαι φυσιολογική. Δεν ήταν δυνατό. Αυτό όμως, το συνειδητοποίησα αρκετά χρόνια μετά". Περίπου όταν κατάλαβε πως ο πατέρας της -για την ακρίβεια η έλλειψη αυτού- δεν ήταν ο λόγος που την έλκυαν πολύ μεγαλύτεροι άνδρες. "Τον είχα δει μόλις έξι φορές στη ζωή μου. Ήταν τεράστια πηγή πόνου και εξευτελισμού για τη μητέρα μου, την οποία αποπλάνησε και παράτησε. Δεν έψαχνα πατέρα. Ενδεχομένως να έψαχνα πατρικές φιγούρες. Είχα βρει μια στον αγαπημένο μου σκηνοθέτη, τον Vittorio de Sica, στον Cary Grant, τον οποίον επίσης αγάπησα και τον Carlo". Ποιος είναι ο Carlo; Υπομονή.

Ως παιδί, η Sophia δεν ήταν ακριβώς η πιο όμορφη του σχολείου. Τουναντίον. Η νταντά της είχε πει χαρακτηριστικά ότι "ήταν το πιο άσχημο παιδί που είχα δει στη ζωή μου". Τα παιδιά στο σχολείο τη φώναζαν "οδοντογλυφίδα" και "όρθιο μπαστούνι". Αυτά έως τα 14, οπότε εν μια νυκτί "άνθησε" και από παιδί έγινε γυναίκα. "Εξελίχθηκε σε ευχαρίστηση και μόνο να περπατώ στους δρόμους" θυμάται, "ήταν σαν έσπασε το τσόφλι αβγού και να γεννήθηκα". Σε κάθε ευκαιρία που έχει, δηλώνει "υπερήφανη" για το παρελθόν της "για τότε που δεν ήμουν τίποτα άλλο, παρά ένα μικρό κορίτσι, δυστυχισμένο και καταθλιπτικό από τη ζωή που ζούσα στο σπίτι, από το γεγονός ότι δεν είχα πατέρα, από την πείνα του πολέμου". Δεν τα λέει όλα αυτά για να τη λυπηθεί κάποιος "αλλά επειδή ήταν γεγονότα".

Στο σπίτι που άνηκε στους παππούδες της, ζούσαν μια θεία, δυο θείοι, συν τα παιδιά αυτών. Εκείνη μοιραζόταν το ίδιο υπνοδωμάτιο με άλλα οκτώ άτομα -ποτέ δεν ήταν λιγότερα από τέσσερα. Η οικογένεια δεν είχε πολλά -δεν είχε καν τα βασικά- και εκείνη είχε μάθει να μην προκαλεί προβλήματα. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος έκανε την κατάσταση χειρότερη -οι κάτοικοι της Νάπολης εναντιώθηκαν στους Γερμανούς και πέρασαν κάποιες ημέρες έως ότου εμφανιστούν οι σύμμαχοι. Η πείνα ήταν τέτοια που η Romilda (δασκάλα του πιάνου πια) συχνά γέμιζε ένα ποτήρι με νερό από το καλοριφέρ του αυτοκινήτου, για να το δώσει με ένα κουτάλι στις κόρες της. Σε έναν από τους βομβαρδισμούς, όπως έτρεχε για το καταφύγιο ("ένα παγωμένο τούνελ, γεμάτο με μωρά που έκλαιγαν, με ζευγάρια που έκαναν έρωτα, με τεράστιους ποντικούς, με γέλια, με κλάμα, με αλκοόλ, με θάνατο"), σκόνταψε και έπεσε με ορμή στο έδαφος. "Έκοψε" το σαγόνι της. Η ουλή δεν έφυγε ποτέ. Έφυγε η οικογένεια για τη Νάπολη, για να επιστρέψει στο Pozzuoli μετά τον πόλεμο -και ενώ η γιαγιά της, Luisa είχε δημιουργήσει μια pub στο σαλόνι του σπιτιού, με μοναδικό προϊόν το λικέρ από κεράσι. Η Romilda είχε αναλάβει τη ψυχαγωγία (έπαιζε πιάνο), η Maria τραγουδούσε και η Sophia σέρβιρε και έπλενε τα ποτήρια.

Στο τέλος του Πολέμου, η Ιταλία ήταν ρημαγμένη και η Sophia απελπισμένη να βρει χρήματα για να ταΐσει τη μητέρα της και την αδελφή της. Έφτιαξε λοιπόν ένα φόρεμα από κουρτίνες και δήλωσε συμμετοχή σε ένα διαγωνισμό ομορφιάς της Νάπολης. Κέρδισε τη δεύτερη θέση και το στέμμα της "πριγκίπισσας της θάλασσας". Στα δώρα ήταν ένα εισιτήριο για τη Ρώμη, μια ταπετσαρία με ένα σετ από χαρτοπετσέτες στο ίδιο μοτίβο, συν 35 δολάρια. Έκανε το ταξίδι μαζί με τη μητέρα της το 1950 και στόχο να προσπαθήσει να βρει μεροκάματα, ως ηθοποιός (είχε ήδη κάνει κάποια σχετικά μαθήματα σε σχολή). Το 1951 της ανέθεσαν τον πρώτο ρόλο. Για την ακρίβεια, ήταν κομπάρσος στο Quo Vadis του Mervyn LeRoy. Παράλληλα, δούλευε ως μοντέλο για διάφορα fumetti (ιταλικές εκδόσεις που ήταν σαν comic books, αλλά με πραγματικές φωτογραφίες αντί για σκίτσα και τους διαλόγους σε μικρές φούσκες καπνού -εξ ου και το fumetti). Είχε αλλάξει το όνομα της σε Sofia Lazzaro. Δεν θα το κρατούσε για πολύ "γιατί δεν ακουγόταν πολύ ιταλικό". Το Loren το εμπνεύστηκε από μια δημοφιλή Σουηδή ηθοποιό της εποχής, την Märta Torén.

 

Είχε προηγηθεί η συνάντηση με τον παραγωγό που έμελλε να αλλάξει τη ζωή της. Γνωρίστηκαν σε ένα διαγωνισμό ομορφιάς. Εκείνος ήταν κριτής (παλαιότερα ήταν δικηγόρος, μετά αυτός που ανακάλυψε τη Gina Lollobrigida και έπειτα παραγωγός με σκηνοθέτες τους Federico Fellini, Jean-Luc Godard και Roman Polanski). Δεν άλλαξε την εμφάνιση της, μολονότι προσπάθησε πολύ για αυτό. Ο -37χρονος τότε- Carlo Ponti, είχε πει στην 15χρονη Sophia να "φτιάξει" τους γοφούς της, τη μύτη της για να δει προκοπή (της είπε πως και το πρόσωπο της ήταν πολύ μακρύ, αλλά για αυτό δεν μπορούσε να κάνει κάτι). Εκείνη τον αγνόησε: "'Ολοι μου έλεγαν διάφορα. Πως η μύτη μου είναι πολύ μακριά και το στόμα μου πολύ μεγάλο. Πάντα προσπαθούσα να μην τους δίνω σημασία και γι' αυτό δεν με ενοχλούσε ό,τι και αν έλεγαν. Πίστευα σε κάτι: είναι σαν πόλεμος, σαν μάχη. Ήξερα ποια ήμουν και δεν ήθελα να αλλάξω". Η μόνη συμβουλή που δέχθηκε ήταν το "μάθε αγγλικά". Είκοσι ημέρες αργότερα, μπορούσε να συνεννοηθεί και σε αυτή τη γλώσσα. Παρ' όλα αυτά, εκείνος της "έκλεισε" ένα ραντεβού για audición πρωταγωνιστικού ρόλου, σε κινηματογραφική ταινία. Ήταν το La Favorita (1952), οπότε και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά ως Sophia Loren. Ακολούθησε το Aida (1953), το The Gold of Naples (1954) και τότε όλο θα έγραψαν πως "η Sophia Loren είναι το ανερχόμενο αστέρι του ιταλικού σινεμά".

 

Το 1957 έκανε την εισβολή στο Hollywood. Πρωταγωνίστησε στο The Pride and the Passion με τους Cary Grant και Frank Sinatra. Τα γυρίσματα έγιναν στο Παρίσι. Ο Grant την φλέρταρε απροκάλυπτα. Το ίδιο έκανε και ο Carlo Ponti. Μολονότι από μαθήτρια ήταν ερωτευμένη με τον -κατά 30 χρόνια μεγαλύτερο της- Grant, διάλεξε τον Ponti, ο οποίος είχε δυο φορές την ηλικία της και... το μισό ύψος από εκείνη. Όταν εκείνη "έκλεισε" τα 19, έγιναν εραστές. "Μόλις τον γνώρισα, ένιωσα πως ήμουν σπίτι.  Αναρωτήθηκα γιατί νιώθω έτσι. Ήταν γιατί τον εμπιστεύτηκα από την πρώτη στιγμή. Ήμουν μικρή και τότε δεν ήταν τα πράγματα όπως τώρα. Πέρασαν μήνες για να βρεθούμε ως ζευγάρι, αλλά με είχε κάνει να αισθανθώ αυτοπεποίθηση". Της έμαθε πολλά. "Μια μέρα μου αγόρασε ένα κοστούμι και μου είπε "θα φοράς πάντα κοστούμια, γιατί σου πάνε πάρα πολύ. Αναδεικνύουν τη λεπτή και φιλήδονη φιγούρα σου". Είχα κόψει τα μαλλιά μου για να μοιάσω σε μια επιτυχημένη ηθοποιό της εποχής -στη Lucia Bose- και το σχόλιο του ήταν "να έχεις πάντα μακριά μαλλιά. Κάθε φορά που έκανα κάτι που του άρεσε, σχολίαζε "να το κάνεις πάντα αυτό". Μου έδινε ώθηση, ήταν προστατευτικός, εξαφάνιζε τις ανασφάλειες μου. Ήξερα ότι θα με φροντίσει, πως θα μου προσφέρει ό,τι κανείς άλλος".

 

Ούτε ο Grant, ο οποίος της είχε κάνει και πρόταση γάμου; "Κατ' αρχάς ήταν ένας θαυμάσιος άνθρωπος, γοητευτικός, με χιούμορ και καλούς τρόπους..Ήταν πραγματικά ερωτευμένος μαζί μου. Εκείνη την περίοδο όμως, αισθανόμουν λίγο αδύναμη από τη ζωή μου με τον Carlo και τη σχέση μου με τον Cary. Όταν όμως, έφτασε η στιγμή να διαλέξω, προτίμησα τον Carlo. Σκέφτηκα πως ανήκει στον κόσμο μου. Φοβήθηκα την αλλαγή, να παντρευτώ κάποιον που δεν ήταν Ιταλός, από την περιοχή μου. Θα ένιωθα τελείως χαμένη. Ίσως είχα δίκιο (παύση). Ήμουν σίγουρη ότι είχα δίκιο. Ο Cary άνηκε σε έναν άλλον κόσμο, στην Αμερική. Σε κόσμο που είχα νιώσει ότι δεν θα ταιριάξω ποτέ, δεν θα είχα μέλλον εκεί εξαιτίας της εθνικότητας μου. Όταν τελείωσε η ταινία, ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Είπε θα τηλεφωνήσει. Είχε έλθει στα γυρίσματα της επόμενης ταινίας μου. Είχε έλθει και στη Νέα Υόρκη, όταν έκανα εκεί μια ταινία. Ήλθε σπίτι. Στο σπίτι που είχαμε με τον Carlo. Είχαμε αποκτήσει ήδη το πρώτο μας παιδί". Ο Carlo Hubert Leone Ponti Jr. γεννήθηκε στις 29/12/1968 (είναι διευθυντής ορχήστρας) και ο Edoardo στις 6/1/1973 (είναι συγγραφέας και σκηνοθέτης). Της χάρισαν τέσσερα εγγόνια.

Προσπαθούσε για χρόνια να τεκνοποιήσει (να έχει μια φυσιολογική οικογένεια, μια φυσιολογική ζωή), αλλά είχε σταθεί αδύνατο. Είχε δυο αποβολές και ένας γιατρός της είχε πει πως δεν θα κάνει ποτέ παιδιά. "Μετά γνώρισα έναν θαυμάσιο επιστήμονα που διαπίστωσε πως οι αποβολές οφείλονταν σε μια ανισορροπία των ορμονών. Μου έλειπε οιστρογόνο. Μου έκανε ενέσεις και έμεινα έγκυος". Της συνέστησαν ξεκούραση. Κλείστηκε σε ένα δωμάτιο, στο 18ο όροφο του Intercontinental, κοντά στη Lake Geneva. Δεν μιλούσε καν στο τηλέφωνο. Τα έκανε όλα η γραμματέας της, Ines Bruscia. μετά τη γέννα, έδωσε συνέντευξη Τύπου στο αμφιθέατρο του νοσοκομείου. Εμφανίστηκε πάνω σε τροχήλατο κρεβάτι, με το μωρό στην αγκαλιά της. Τις ερωτήσεις τις απάντησε ο γιατρός της. Τέσσερα χρόνια μετά -και έπειτα από πολλούς μήνες στο κρεβάτι- απέκτησε και τον Edoardo.

 

Ο Grant επανήλθε χρόνια μετά "όταν ήμουν πάλι στη New York για μια ταινία. Με ρώτησε πως είμαι, τον ρώτησα γιατί με πήρε τηλέφωνο. Μου απάντησε "γιατί ήθελα να πω ciao". Αυτό ήταν. Λίγες ημέρες μετά πέθανε. Πρέπει να το ήξερε", είχε ενημερώσει, με τρεμάμενη φωνή. Στη μεγάλη οθόνη είχε βρεθεί στο πλευρό και άλλων συμβόλων του σεξ: του Marlon Brando, του Marcello Mastroianni, του Peter Sellers, του Charlie Chaplin, του Richard Burton. Εξήγησε σε συνέντευξη της, στην Telegraph πως "ήμουν φίλη με όλους. Ποτέ δεν αισθάνθηκα... κάπως. Ο Richard περνούσε μια δύσκολη φάση στη ζωή του και υπέφερε. Τον φροντίσαμε. Στα γυρίσματα έφτιαχνε η διάθεση του, αλλά μετά ερχόταν η Elizabeth (Taylor) για να γευματίσουν και επέστρεφε χάλια". Είχε νιώσει έλξη; "Τον θαύμαζα, ήταν πάρα πολύ όμορφος άνδρας, με ωραία φωνή και εξαιρετικός ηθοποιός. Έμαθα πολλά από εκείνον". Δεν ένιωσε πάθος για κάποιον εκ των συμπρωταγωνιστών της; "Όχι. Όταν με ρωτάς με τόσο απλό τρόπο, τι πιστεύεις πως θα σου απαντήσω; Ακούστηκες αφελής, αλλά δεν είσαι"...

Παντρεύτηκε τον Ponti το 1957, αλλά ο γάμος νομιμοποιήθηκε δέκα χρόνια μετά. Σε αυτό το διάστημα, έχει ομολογήσει πως είχε σκεφτεί να πει το "ναι" στον Grant. Γιατί όμως, ταλαιπωρήθηκε με τον Ponti; Επειδή εκείνος δεν είχε χωρίσει από την πρώτη του γυναίκα (και μητέρα των δυο παιδιών τους), Giuliana. Τότε το "διαζύγιο" ήταν άγνωστη λέξη για τους Καθολικούς -ακόμα και τώρα αν κάνεις αίτηση διαζυγίου σήμερα, θα εξεταστεί το 2019, με την τριετία αυτή να αφορά στην άρνηση της Εκκλησίας να χωρίσει αυτούς που ένωσε ο Θεός. Eίχαν κάνει την επανάσταση τους, ανταλλάσσοντας  όρκους αιώνιας πίστης, δια εκπροσώπων (βλ. δυο δικηγόρους), στο δημαρχείο του Ciudad Juárez στο Mexico. Η είδηση κυκλοφόρησε και το γεγονός καταδικάστηκε από την επίσημη εφημερίδα του Vaticano, την L' Osservatore della Domenica.

Ένας κάτοικος του Μιλάνο, όπου ζούσε το ζευγάρι, απήγγειλε στον Pronti η κατηγορία του δίγαμου (εκείνη κατηγορήθηκε για "παλλακίδα") και ζήτησε την εγκληματική δίωξη του ζεύγους "για να διαφυλαχθεί ο θεσμός του γάμου στην Ιταλία". Για τα επόμενα οκτώ χρόνια, οι δυο τους θα προσπαθούσαν να κατευνάσουν τα πνεύματα. Είχαν εξοριστεί από τη χώρα τους και ζούσαν στη γαλλική Riviera και την Ελβετία. "Δεν μετανιώνω για τίποτα, γιατί ήμουν ερωτευμένη με τον άνδρα μου. Δεν ήθελα να κάνω ένα τέτοιο βήμα και να ζήσω με έναν γίγαντα, όπως ήταν ο Cary, σε μια ξένη χώρα, αν και το σκέφτηκα". Έμεινε εκεί που ήταν και διεκδίκησε το δικαίωμα της να ζήσει -επιτέλους- ως φυσιολογικός άνθρωπος. Προφανώς και το "φυσιολογικός άνθρωπος" ήταν υπερεκτιμημένο. Μια φορά που ο Grant της είχε στείλει λουλούδια, ο Ponti την είχε χαστουκίσει δημοσίως. Εκείνη είχε σχολιάσει "μέσα μου ήξερα ότι για κάποιο λόγο, το άξιζα". Στο μυαλό της, τέτοιου είδους ενέργειες ήταν ενδείξεις πως ο άνδρας της, την αγαπά. Πολύ.

 

Το 1962 οι δικηγόροι του Ponti ανακάλυψαν ένα "παραθυράκι": ο πρώτος γάμος του δεν είχε μάρτυρες και άρα ήταν άκυρος. Εκείνος πήρε τη Sophia και επέστρεψαν αμέσως στη Ρώμη, όπου ζούσαν καθημερινά υπό την απειλή της σύλληψης. Κρύβονταν σε διαμερίσματα, νοίκιαζαν άλλα με ψευδώνυμα και εμφανίζονταν... από την πίσω πόρτα (ή χώρια) όπου τους καλούσαν. Σε κλειστό κύκλο, γιατί δημόσια δεν εμφανίστηκαν ποτέ και πουθενά. Το 1966 παντρεύτηκαν στη Γαλλία και πήραν τη γαλλική υπηκοότητα. Το μυστήριο ωστόσο, δεν έγινε σε εκκλησία. Δεν ήταν γραφτό. "Ως παιδιά άγαμης μητέρας, δεν είχαμε αυτό το δικαίωμα" είχε εξηγήσει η αδελφή της, Maria, πριν προσθέσει "επιπροσθέτως, για χρόνια εξευτέλιζαν τη Sophia. Οπότε το παιδικό όνειρο είχε ήδη καταστραφεί". Όχι όμως και η σχέση. Το ζευγάρι έζησε μαζί 50 χρόνια, έως το θάνατο του Ponti, στις 10 Ιανουαρίου του 2007, σε ηλικία 94 χρόνων. Ποιο ήταν το μυστικό της σχέσης τους; "Η show business ήταν αυτό που κάναμε, όχι αυτό που ήμασταν", είχε πει εκείνη. "Δεν έχει φύγει ο πόνος, μου λείπει ακόμα πολύ, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Έτσι είναι η ζωή".

 

Το 1960 επιδόθηκε στην καλύτερη ερμηνεία της ζωής της, ενδεχομένως γιατί δεν χρειάστηκε να υποκριθεί. Η ιστορία της ταινίας "Two Women" ήταν παράλληλη με τα δικά της παιδικά χρόνια. Ο ρόλος της ήταν αυτός μιας μητέρας που προσπαθεί απεγνωσμένα να ζήσει την κόρη της, στη διαλυμένη -από τον πόλεμο- Ρώμη. Έβαλε όλο το συναίσθημα των παιδικών της εμπειριών. Κέρδισε τη διεθνή αναγνώριση, κέρδισε και το Oscar -ήταν η πρώτη που πήρε το αγαλματάκι για ταινία που δεν ήταν στην αγγλική γλώσσα. Δεν ήθελε να πάει στην τελετή απονομής "γιατί θα εκνευριζόμουν, αν δεν κέρδιζα". Περίμενε λοιπόν, σπίτι και για να χαλαρώσει μαγείρεψε μια σάλτσα με ντομάτες για pasta ("η μαγειρική σου δίνει μια αίσθηση σπιτιού και όταν έχεις αυτήν την αίσθηση, είσαι μια χαρά. Ή τουλάχιστον αυτό ισχύει με εμένα". Απέναντι της είχε την Audrey Hepburn (για το Breakfast at Tiffany's), τη Natalie Wood (για το "Splendor in the grass"). Αργά εκείνο το βράδυ, της τηλεφώνησε ο Grant. "Μου είπε "darling, άκουσες τα νέα;". Τον ρώτησα "ποια νέα" και μου είπε "νίκησες! Πήρες το Oscar". Τον έκανε τόσο ευτυχισμένο το γεγονός ότι ήταν εκείνος που με είχε ενημερώσει". Τη δεκαετία του '60 πρωταγωνίστησε σε αγγλικές, ιταλικές και γαλλικές δουλειές, πριν επιστρέψει στην Ιταλία (το '70) και αφοσιωθεί στις εγχώριες παραγωγές.

Στα μέσα του '80 αποφάσισε πως είχε έλθει η ώρα να "κόψει" κάτι από την καριέρα της και να το δώσει στην οικογένεια της, στα παιδιά της που είχαν γίνει έφηβοι. Έκανε και την πρώτη επέκταση στο χώρο των καλλυντικών. Το 1981 έγινε η πρώτη γυναίκα celebrity που διαφήμισε το δικό της άρωμα. Μετά λανσάρισε τα δικά της γυαλιά οράσεως, ακολούθησε ένα βιβλίο ("Women and Beaty") και κάποιες επιλεκτικές εμφανίσεις. Η τελευταία ήταν στο Nine, το 2009.

 

Έκτοτε απολαμβάνει την κάθε μέρα. "Ακόμα και σήμερα ξυπνώ νωρίς και πηδώ από το κρεβάτι, ακόμα και όταν νιώθω πως θέλω να μείνω εκεί για ώρες, για να περπατήσω μια ώρα. Όσο περπατώ γύρω από ένα πάρκο, σκέφτομαι "ίσως αν στρίψω σε αυτή τη γωνία, να βρω κάτι όμορφο". Πάντα σκέφτομαι θετικά. Σπάνια θα με δείτε να είμαι λυπημένη, μελαγχολική". Τα τελευταία 37 χρόνια ζει στη Γενεύη, σε ένα μεγάλο διαμέρισμα στη Vieille Ville. Της λείπει η Ιταλία ("αν και επισκέπτομαι συχνά την αδελφή μου στη Ρώμη, για μια, δυο εβδομάδες, κάπου κάπου και είναι αρκετό"), το φαγητό, αλλά όχι οι ιταλικές αρχές. Αυτές που το 1977 έκαναν επιδρομή στην έπαυλη του ζευγαριού, έξω από τη Ρώμη (είχαν δώσει 2 εκατ. δολάρια για να την ανακαινίσουν και είχε γίνει πρωτοσέλιδο στο περιοδικό Life), για να ερευνήσουν αν όντως ο Ponti είχε παρανομήσει -βγάζοντας από τη χώρα τεράστια ποσά χρημάτων, χωρίς την έγκριση της κυβέρνησης.

Την ίδια περίοδο, εκείνη είχε αποπειραθεί να μεταφέρει από το τριώροφο διαμέρισμα του Παρισιού στη βίλα του Marino, αντικείμενα τέχνης, τεράστιας αξίας (πίνακες του Picasso, του Braque, του de Chirico) και την είχαν σταματήσει στο αεροδρόμιο Fiumicino, όπου την ανέκριναν για εννέα ώρες... για τυχόν παραπτώματα του άνδρα της. Μετά, της πήραν τα έργα (αξίας 6.7 εκατ. δολ.) και τα έδωσαν στην ιταλική κυβέρνηση που τα τοποθέτησε στη γκαλερί Brera, του Milan. Το 1979 o Ponti καταδικάστηκε (ερήμην) για λαθρεμπόριο 10 εκατ. δολ., σε μετρητά και τέχνη και για παράνομη κατοχή αρχαιολογικών αντικειμένων. Καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια "penal servitude" (κοινωφελή εργασία) και πρόστιμο 26 εκατ. δολ. Οι έχοντες γνώση επέμεναν πως η κριτική που ασκούσε στο Κομμουνιστικό Κόμμα (και ήταν χειρότερη από εκείνη που ασκούσαν οι φασίστες) είχε προκαλέσει την πολιτική δίωξη -εκείνος άρχισε να μετακινεί την αυτοκρατορία του εκτός Ιταλίας και έγινε ό,τι έγινε. Μόνο που θα γινόταν και κάτι άλλο.

 

Συχνά προέκυπταν δημοσιεύματα που ήθελαν τον Ponti να απατά τη Loren. Εκείνος είχε δηλώσει πως "για τα ΜΜΕ πάντα είμαι σε κάποια σχέση. Δεν θα σας πω ότι είμαι πιο καθαρός από το χιόνι, αλλά αν είχα όσες σχέσεις μου προσάπτουν, δεν θα είχα χρόνο για να δουλέψω. Προφανώς, τους ενοχλεί πως ο γάμος μας έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Είναι σαν να μας σιχαίνονται". Η ίδια είχε σχολιάσει "πάντα μας παρουσίαζαν ως άπιστους. Για χρόνια ζούσαμε σε διαφορετικά σπίτια, αλλά υπήρχε αγάπη μεταξύ μας και αυτό μας κράτησε".

Το 1982 έζησαν άλλη μια περιπέτεια: ήταν τότε που η Loren καταδικάστηκε σε ένα μήνα φυλάκισης, για φοροδιαφυγή που φερόταν να 'χει κάνει το 1974. "Ήμουν αθώα και εκνευρισμένη που με καταδίκασαν για κάτι που δεν είχα κάνει. Το λάθος ήταν του φοροτεχνικού μου, ο οποίος είχε πεθάνει. Είχα παραδοθεί στις αρχές και πέρασα στη φυλακή 17 ημέρες". Την ημέρα της αποφυλάκισης της, έκανε μεγάλη έξοδο, με επίσημο ένδυμα, μεγάλα μαύρα γυαλιά και τέσσερις συνοδούς που μετέφεραν τις αποσκευές της σε μια ασημένια Mercedes, που την περίμενε. Μαζί με το σύζυγο της απαρνήθηκαν την ιταλική υπηκοότητα. Σαράντα χρόνια αργότερα (τον Οκτώβριο του 2013) ο αγώνας της -που φυσικά συνεχιζόταν- δικαιώθηκε. Τελικά, το 60% των εσόδων της ήταν το σωστό ποσοστό και όχι το 70%, όπως έλεγαν τότε οι εφοριακοί και βάσει εκείνων χρωστούσε 180.000 δολ. και αθωώθηκε.

Έχει δηλώσει όχι απλά οπαδός των προλήψεων, αλλά "μάγισσα. Έχω απόκοσμα προαισθήματα. Μια φορά, με είχαν καλέσει σε gala στις Brussels και την παραμονή, πριν το ταξίδι, ένιωσα ένα συναίσθημα πλήρους καταστροφής να με συνεπαίρνει. Ακύρωσα τα πάντα. Το αεροπλάνο με το οποίο θα επέστρεφα, συνετρίβη. Σκοτώθηκαν όλοι οι επιβαίνοντες. Μια άλλη φορά, ήμουν στο διαμέρισμα μας, στη New York και ένιωσα μια περίεργη μαύρη σκιά να διασχίζει το δωμάτιο. Νωρίς το επόμενο πρωί τρεις οπλισμένοι ληστές μου πήραν όλα τα κοσμήματα. Στο Παρίσι, είχα όραμα με μια μανιώδη φωτιά, πριν κοιμηθώ. Ώρες αργότερα, ξύπνησα με κραυγές ανθρώπων που έλεγαν "φωτιά, φωτιά". Άρπαξα τα παιδιά, πήγα στην ταράτσα και εκεί μας βρήκαν οι πυροσβέστες". Όταν αγχώνεται, κοιμάται "τόσο που κάποιοι πιστεύουν ότι είμαι άρρωστη. Όσο πιο διαταραγμένη νιώθω, τόσο πιο εύκολα κοιμάμαι. Είμαι σαν τα ζώα. Είναι ο τρόπος μου να ανασυντάσσομαι. Στο κρεβάτι μόνο καλά μπορούν να συμβούν". Λατρεύει να παίζει poker "γιατί είμαι απίστευτη στο να "κλέβω", ενώ της αρέσει και το Scrabble ("έχω νικήσει τύπους όπως ο Richard Burton και ο Peter O' Toole, γιατί γνώριζα τις λατινικές ρίζες αγγλικών λέξεων").

 

Εξέδωσε την αυτοβιογραφία της (Sophia: Living and Loving), όταν ήταν μόλις 44 "γιατί από όταν ήμουν 20 άλλοι έγραφαν βιβλία για εμένα και εγώ δεν είχα το έλεγχο κανενός. Οπότε προέκυψαν ανακρίβειες που δημιούργησαν πολύ λανθασμένη εικόνα στο κοινό. Οπότε έκρινα πως θα ήταν χρήσιμο να γράψω την αλήθεια μου". Στην παρουσίαση του βιβλίου αυτού, την είχαν ρωτήσει αν νιώθει ποτέ μόνη. Είχε απαντήσει "ναι, ειδικά όταν είμαι ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους". Ακολούθησαν βιβλία με συνταγές ("και αναμνήσεις") και το 2014 το Yesterday, Today, Tomorrow: My life.

Πρόσφατα αποφάσισε να κάψει όλα τα ημερολόγια που είχε ποτέ στη ζωή της. "Συνήθιζα να γράφω κάθε ημέρα. Είμαι Παρθένος στο ζώδιο, οπότε αντιλαμβάνεστε πως είμαι ενοχλητική και βαρετή. Είχα βρει λοιπόν, ένα και αποφάσισα να διαβάσω τι είχα γράψει πολλά χρόνια πριν. Βρήκα πολλά. Πολλές πολύ προσωπικές στιγμές που δεν ήθελα να "αφήσω". Έσκισα που λέτε, τη σελίδα. Μετά, έσκισα κι άλλη και τελικά τα έκαψα, γιατί κατέληξα στο ότι δεν ήθελα να υπάρχουν αυτά τα σημειωματάρια, όταν εγώ θα έχω φύγει. Έκτοτε, κάθε χρόνο γράφω μια φράση σήμερα, μια ημερομηνία σε ένα μήνα, ένα ραντεβού και στο τέλος της χρονιάς καταστρέφω το τετράδιο" και έτσι διασφαλίζει πως όταν θα "φύγει", θα εξαφανιστούν μαζί της όσα δεν θέλησε ποτέ να μοιραστεί με τον κόσμο. Θα έχουν μείνει μόνο όσα εκείνη θέλησε να κοινοποιήσει, όσα εκείνη διάλεξε να μάθουμε για τη Sophia Loren -αλλά όχι για τη Sophia Scicolone.

 

Κάποιες από τις περίφημες ατάκες της

"Τα δυο μεγάλα πλεονεκτήματα που είχα όταν γεννήθηκα, ήταν πως γεννήθηκα έξυπνη και ότι γεννήθηκα φτωχή. Το αποτέλεσμα ήταν ότι εκτιμώ τη ζωή, πολύ περισσότερο".

"Είμαι σαν καμηλοπάρδαλη. Περπατώ και σαν καμηλοπάρδαλη, με το μακρύ λαιμό μου και τα ψηλά πόδια. Ξέρετε πως πρόκειται για ένα χαζό ζώο, έτσι;".

"Πρέπει να έχεις γεννηθεί sex symbol. Δεν μπορείς να γίνεις. Άπαξ και γεννηθείς με αυτό, το "έχεις" για όλη σου τη ζωή. Ακόμα και αν φτάσεις τα 100".

"Η ποιότητα της σεξουαλικότητας έρχεται από μέσα σου. Ή είναι εκεί ή δεν είναι. Δεν εξαρτάται από το στήθος σου, τους γοφούς σου ή το μέγεθος των χειλιών σου".

"Δεν υπάρχει πηγή νεότητας: είναι το μυαλό σου, τα ταλέντα σου, η δημιουργία που έχεις στη ζωή σου και οι ζωές των ανθρώπων που αγαπάς. Όταν μάθεις να συνδέεσαι με αυτήν την πηγή, θα 'χεις νικήσει πραγματικά το χρόνο".

"Πρέπει να ακολουθείς τους νόμους της ζωής. Μου αρέσει ο εαυτός μου, όπως είναι. Μου αρέσει το δέρμα μου. Δεν θέλω να μου το πάρει ένας πλαστικός χειρουργός. Για αυτό δεν μπορούσα ποτέ να κάνω κάτι".

"Είναι όμορφο να απολαμβάνεις τη ζωή. Να έχεις πάντα δίπλα σου τους ανθρώπους που σου αρέσουν, ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να κάνεις μια όμορφη συζήτηση. Υπάρχουν τόσα θετικά που μπορείς να σκεφτείς".

"Ουδέποτε προσπάθησα να μπλοκάρω κάποιες από τις αναμνήσεις του παρελθόντος, μολονότι κάποιες είναι επώδυνες. Δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που κρύβουν το παρελθόν τους. Ό,τι ζεις, ό,τι ξεπερνάς σε βοηθά να γίνεις ο άνθρωπος που είσαι τώρα".

"Η ομορφιά είναι το πώς νιώθεις μέσα σου και αντανακλά στα μάτια σου. Δεν είναι κάτι που αφορά το σώμα".

"Τίποτα δεν κάνει μια γυναίκα πιο όμορφη, από το να πιστεύει πως είναι όμορφη".

"Αν δεν έχεις κλάψει, τα μάτια σου δεν μπορούν να είναι όμορφα".

"Όλοι είναι χρήσιμο να πιστεύουμε έως τα βάθη της ψυχής μας πως έχουμε μια ιδιαίτερη ομορφιά, την οποία δεν έχει κανείς άλλος. Και ότι είναι τόσο πολύτιμη που δεν πρέπει να την εγκαταλείψουμε. Αντίθετα, πρέπει να μάθουμε να την τιμούμε".

"Το sex appeal είναι 50% αυτό που έχεις και 50% αυτό που πιστεύει ο κόσμος πως έχεις"

"Ο σωστός τρόπος για να φας ένα πιάτο pasta είναι να την ρουφήξεις σαν να είσαι ηλεκτρική σκούπα. Ό,τι βλέπετε, το χρωστώ στα spaghetti".

"Το φόρεμα μιας γυναίκας πρέπει να είναι σαν συρματόπλεγμα: να εξυπηρετεί το σκοπό του, χωρίς να εμποδίζει τη θέα".

"Σε μια έξοδο, κάθε γυναίκα έχει τη δυνατότητα να γίνει καλλιτέχνης και η τέχνη, όπως είπε ο Αριστοτέλης, ολοκληρώνει αυτό που η φύση άφησε ανολοκλήρωτο".

"Έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια, είμαι ακόμα στη διαδικασία του να ανακαλύψω τον εαυτό μου. Είναι καλύτερο να εξερευνάς τη ζωή και να κάνεις λάθη, από το να "παίζεις" με ασφάλεια. Τα λάθη είναι τα τέλη που πληρώνει, όποιος θέλει να ζήσει μια γεμάτη ζωή".

"Πολλοί λένε πως θέλουν πράγματα, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουν τη δύναμη και την πειθαρχία που χρειάζεται. Είναι αδύναμοι. Πιστεύω πως μπορείς να έχεις ό,τι θες, αν το θες πάρα πολύ".

"Το σεξ είναι σαν να πλένεις το πρόσωπο σου. Κάνεις κάτι, γιατί πρέπει να το κάνεις. Το σεξ χωρίς αγάπη, είναι κάτι τελείως ηλίθιο. Το σεξ ακολουθεί την αγάπη. Δεν προηγείται".

"Το να ξεχωρίζεις σε ένα δύσκολο επάγγελμα, προϋποθέτει μεγάλη πίστη στον εαυτό σου. Για αυτό βλέπετε κάποιους, περιορισμένου ταλέντου, αλλά με τεράστια εσωτερική θέληση, να πηγαίνουν πολύ πιο μακριά από το σημείο που φτάνει ένας απίστευτα ταλαντούχος άνθρωπος".

"Ένα από τα δεδομένα της ζωής είναι πως ένα παιδί που έχει ζήσει πόλεμο, δεν μπορεί ποτέ να συγκριθεί με ένα παιδί που δεν έχει ιδέα τι είναι πόλεμος -πέραν των όσων έχει δει στην τηλεόραση".

ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ