Στολές αρχαίων Ελλήνων πολεμιστών.

1} Αθηναίος αξιωματικός (5ος π.Χ.)

Οι σύνθετοι θώρακες των επιφανέστερων πολιτών της Αθήνας ήταν επενδεδυμένοι με αλληλοεπικαλυπτόμενες ορειχάλκινες φολίδες ποικίλων μεγεθών ενώ οι παρυφές των διαφόρων τμημάτων διακοσμούντο με ζωηρόχρωμα μοτίβα. Η κορινθιακή περικεφαλαία του αξιωματικού είναι δίχρωμη με το θόλο της να έχει αφεθεί στο χρώμα του ορείχαλκου και την προσωπίδα να έχει βαφτεί μαύρη για λόγους εντυπωσιασμού. Ο υπερυψωμένος λοφιοστάτης του κράνους προσδίδει μεγαλύτερο ανάστημα στον αξιωματικό, ενώ η μεταλλική οθόνη της ασπίδας του είναι διακοσμημένη με τη λευκή ταυροκεφαλή, ένα από τα αγαπημένα εμβλήματα των αθηναίων.




2} Σπαρτιάτης αξιωματικός (4ος π.Χ.)

Ο σπαρτιάτης αξιωματικός φέρει μυώδη θώρακα με μεταλλικές επωμίδες, ανοικτό κράνος τύπου ” πίλου” με το χαρακτηριστικό αντεστραμμένο λοφίο των Δωριέων βαθμοφόρων, ασπίδα τύπου ”όπλον” με το γράμμα Λ (Λακεδαίμονα) στην εξωτερική της επιφάνεια και ορειχάλκινες περικνημίδες με δερμάτινους ιμάντες στήριξης στη βάση των επιγονατίδων.




3} Οπλίτης των Πλαταιών (500 – 490 π.Χ.)

Οι περισσότεροι Πλαταιείς πολεμιστές ήταν ηλικίας 18 – 25 ετών και φορούσαν μακριές χλαμύδες, έφεραν κορινθιακά κράνη χωρίς διακοσμητικά στοιχεία, ορειχάλκινες ψηλές περικνημίδες και ασπίδες τύπου ”όπλον” ή βοιωτικούς θυρεούς.




4} Αθηναίος οπλίτης ( 5ος π.Χ.)

Φέρει λοφιοφόρο κράνος αττικού τύπου, ελαφρύ λινοθώρακα με δερμάτινες πτέρυγες, ψηλές ορειχάλκινες περικνημίδες και ασπίδα τύπου ”όπλον”, στην οθόνη της οποίας έχει προσαρμοστεί μάλλινο παραπέτασμα για την προστασία των κάτω άκρων από τα εχθρικά βέλη. Τα επιθετικά του όπλα είναι το μακρύ νυκτικό δόρυ και το νυκτικό /θλαστικό ξίφος.




5} Σπαρτιάτης οπλίτης (480 π.Χ.)

Όλοι οι σπαρτιάτες οπλίτες αυτής της περιόδους των Μηδικών πολέμων έφεραν ενδύματα ερυθρού χρώματος, ορειχάλκινο κωδωνόσχηνο θώρακα, περικνημίδες, ασπίδα τύπου ”όπλον” και κλειστό κορινθιακό κράνος.




6} Επίλεκτος οπλίτης της Ηλείας (4ος π.Χ.)

Ο προστάτης θεός των Ηλείων, ο Δίας και το σύμβολό του ο αετός, απεικονίζονταν στις οπλιτικές ασπίδες. Οι επίλεκτοι οπλίτες της Ηλείας έφεραν λοφιοφόρες περικεφαλαίες με διακοσμημένο ”αέτωμα” επάνω από το γείσο. Η πανοπλία συμπληρώνεται από χαρακτηριστικό μυώδη θώρακα που φοριέται επάνω από δερμάτινη σπολάδα με πτέρυγες.




7} Λακεδαιμόνιος πολέμαρχος (489 – 479 π.Χ.)

Ο Λακεδαιμόνιος πολέμαρχος φέρει κράνος με το χαρακτηριστικό αντεστραμμένο δωρικό λοφίο, οπλική ασπίδα με απεικόνιση κεφαλής ταύρου (θεωρείται ένα από τα οκτώ εμβλήματα που χαρακτήριζαν τις σπαρτιατικές ”μόρες”), πρώιμο μυώδη θώρακα και ορειχάλκινες περικνημίδες.




8} Σικυώνιος πεζοναύτης ( 5ος π.Χ.)

Ο κλασικός Έλληνας πεζοναύτης του 5ου π.Χ. αιώνα έφερε μόνο τη στοιχειώδη αμυντική θωράκιση (ασπίδα και κράνος ) ώστε να μπορεί να κολυμπήσει με ασφάλεια και χωρίς περιττό βάρος σε περίπτωση βύθισης του πλοίου στο οποίο επέβαινε. Το επιθετικό του όπλο ήταν η βαριά τιμητική μάχαιρα, χαρακτηριστικό όπλο των Μηδικών πολέμων.





9} Θηβαίος οπλίτης (4ος π.Χ)

Η συγκεκριμένη αναπαράσταση βασίζεται σε βοιωτικά νομίσματα, ο οπλίτης φέρει ιδιόμορφη βοιωτική περικεφαλαία με πλατύ γείσο και παραγναθίδες, τη δερμάτινη εκδοχή του μυώδους θώρακα επάνω από τη χαρακτηριστική σπολάδα με τις πτέρυγες, οπλιτική ασπίδα που έχει ως έμβλημα την κορύνη (ρόπαλο) του Ηρακλή, ψηλές δερμάτινες μπότες (έξω από τα όρια της Βοιωτίας οι ψηλές μπότες ήταν χαρακτηριστικό των ιππέων) το κλασικό νυκτικό δόρυ της φάλαγγας και ξίφος.




10} Μακεδόνας φαλαγγίτης (πεζεταίρος)

Η ραχοκοκαλιά του στρατού του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν οι ακοντιστές οι οποίοι μάχονταν στην τεράστια μακεδονική φάλαγγα. Αυτός ο φαλαγγίτης (πεζεταίρος) ήταν εξοπλισμένος με μια χάλκινη περικεφαλαία, ένα χάλκινο μυώδη θώρακα που φοριέται επάνω από ένα δερμάτινο χιτώνιο, χάλκινες περικνημίδες. Έφεραν ασπίδες μικρότερες από τους νότιους Έλληνες οπλίτες τύπου ”όπλον”, περίπου 60 εκατοστά, την οποία αναρτούσαν στον ώμο αφήνοντας έτσι ελεύθερα τα δύο χέρια για να χειριστούν τη σάρισα η οποία ήταν μακρύ δόρυ από ξύλο κρανιάς 6 μέτρων περίπου και βάρος ως 8 κιλά.

Ενδυματολογική Έρευνα-Έικονογράφηση του Χρήστου Γιαννόπουλου για τις Εκδόσεις ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ

πηγή